Tanıştığımıza memnun olduğuna inanmıyorum :/

Bugün daha da dikkat çekici geldi bana şu tanışma sendromu; "tanıştığımıza memnun oldum".
İki yeni tanışan bireyin, bir minnet düşüncesiyle söylediği, oysa kullana kullana artık o minnetin bir mekanik yapı olduğunu hissettiren durum değil mi?
Merak edip google amcada baktım duruma, Ekşi Sözlükte şu ve şu linklerden, bir de Uludağ Sözlük'ten şu linkten yorumlara bakabilirsiniz dilerseniz.
Neyse ne... Neden doğmuş olabilir bu cümle? Yapısı gereği nasıl durumlarda kullanılabilir?
Bugün tanıştığım birisi, ayrılırken söylediğinde daha da fark ettim bu gereksiz kullanımı ve etkilerini düşündüm.
Doğru düzgün bir sohbete girişmedik, sadece yanyana oturduk ve o yanındakiyle konuşuyordu, ben de yanımdakiyle. Hani bu yanyanalıktan bile birşeyler kazanmış olur mu? Belki:) Ama sanırım, o zaman yüzünde başka bir ifade olurdu:)
Memnun olmak, yaptığımız her edimin hedefi diye özetledim kendimce ve bu durumda "memnun oldum" diye biten bir ifade, memnun olduğumuz bir edimden sonra gelecektir sanırım dedim kendime:)
Pekala memnuniyet duymadığım bir sonucu, "memnun oldum" diye nitelersem, üstelik bunu defalarca ve defalarca yaparsam... Acaba özdeğerlerimde yitiklere sebep olmaz mıyım diye sorguladım.
Kimi arkadaşlar var bir de başına "çok" getiriyorlar, "tanıştığıma çok memnun oldum"...
Hmm, "her zaman kullanmam bu cümleyi, ama tanıştığıma memnun oldum" tiplemeleri de var ki bir zamanlar ben de içindeydim:)
Ne egosal bir insan(d)ım ya:)
Artık daha da az kullanacağım bu cümleyi, memnuniyet hissetmiyorsam, neden öyleymiş gibi davranayım ki? Yapmacıklığı karşı taraf fark etmiyor mu sanki?
Bugün yapılanı ben fark ettim şahsen, öncekilerde de yapmacık olanları fark ediyordum ve eminim ben yapsam benimkiler de fark edilirdi, ediliyordur...
Artık bu zincirden temelli çıkıyorum!!!!! :)