11 senede biten üniversite sebebiyle ve babannemin de ısrarları ile askerlik işlemlerimi başlattım. Doktor kontrolü sırasında bir rahatsızlığımı paylaştım. Sevk etti. Uzman kontrol yaptı ve uyardı; %1 ila %10 arasında kanser riskim varmış! Bazı şeyler istedi ve daha önce kontrol yaptırmadığım için uyardı, "kanser olabilirsin şu an" dedi.
Durdum! Bir rahatsızlık olduğu belli ama o kadar ciddi olduğunu düşünmemiştim. Bu arada ever, sanki o pantalonun altına o ayakkabı olmamış der gibi garip bir edada söyledi kanser olabileceğimi.
Röntgenler için bekledim, ayaktaydım ama gözlerimde de film şeridi başladı. İyi yaşadım be! Zorlu, bol sıkıntılı ama heyecan doluydu!
“Kanser!” Ölecek miyim yani? Ama yapacağım bir sürü şey vardı! Üzücü… Ölüm diye neler yaşadık, bana da gülümsedi işte. Acı çeker miyim acaba?
Hadi dedim, madem kanserim, daha hızlı çalışmalıyım.
Sonra durdum. Ne kadar çabuk kabullendim kanseri. Çünkü kanserin hayatı sevmemek olduğuna inanıyorum ve bir yerlerimde öyle haller var. Mesela bu dünya için çalışmıyorum, buradaki gerçeklikleri umursamıyorum. Ayrıca sevmediğim, affetmediğim, kabullenmediğim durumlar da var bir sürü!
Velev ki kanserim. Zaten ölmeyecek miyim? Belki yarın, belki yarından da yakın!
O halde carpe momentum (anı yaşa)!
Derin bir nefes aldım ve yapacaklarımı gözden geçirdim, hayallerimi; uğruna ölebileceğim, uğruna yaşamam gereken hayallerimi düşündüm.
Aldığım nefesin hakkını daha çok vermeyi hedefledim.
Asker hastanesinde işlemler ultra yavaş ilerliyor ve külliyen zaman kaybı. Hala sonucu bekliyorum, yine de içim rahat.
Çünkü kansersem de değilsem de ödevimi gördüm, kansersem çalışmam lazım, kanser değilsem bu ödevlerle yüzleşmek için kanser olmayı beklememem lazım!
Ödevler? Daha çok sevmeliyim, daha derin affetmeliyim kendimi!
Bugün Dünya Kanser Günü diye gördüm az önce, ben de 4 Şubat için böyle bir paylaşım yapayım istedim.
Derin bir nefes al, hücrelerinden hayallerine bütününü sev, hayal kur ve hücrelerinden nefesine herşeyini o hayal için titret!
