O mu, bu mu?

Bugün, bir hafta içindeki üçüncü konuşmamı yaptım. Yine adres aynıydı, ama konu farklıydı.
Üç sunum, üçü de birbirinden farklı, üçü de benim için yeni sayılabilecek konular, en azından sunum için yeni sayılabilecek konulardı.
Ama rahat olsam ve sorular sorulsaydı ne gibi noktalardan gelirdi diye düşünüp, konuları buna göre seçmiştim.

İlki keyifliydi, mesleğim üzerineydi; koçluğu tanıttım, mantar gibi ürememize kadar gittim, alternatiflerimizden ve tamamlayıcılığımızdan, vs...
İkincisi, bir dizi şeklinde kurguladığım, kişisel gelişim inovasyonu üzerineydi. Kaderci zihniyetten sezgilere odaklanmak üzerine yürüdük.O da iyiydi, hele ki sonunda az da olsa para kazanmak, çocukluk hayalim olan konuşarak para kazanabilmek, çok mutlu edici bir durumdu benim için.
Bugünkü konumuz ise erdemler üzerineydi. Biraz zeka kavramları, iq, eq, sq ve sq'yü dahi bilmeyenler için aq kavramları üzerine durdum.
Son dakikada öğrendim konuşacağımı ve ne üzerine konuşayım derken erdemler çıktı karşıma.
Katılımcılar, bazı yeni kavramlar ve yaklaşımlar öğrendiklerini dile getirdiler, dinleyici olarak teşekkür edip, keyifli olduğunu söylediler sonunda.
Oysa ben, kötü olmasa da havada kaldığını düşünüyordum.
Tatmin olmamıştım kendi sunumumdan yani, sözün özü bu. Ama katılımcılar memnun... Pekala ben hangisini baz alacağım?
Kendi memnuniyetsizliğimi mi, katılımcının tatmin oluşunu mu?
Hangi düşünceyi izlersem kendime birşey katabileceğim?
Üçüncü bir olasılık doğuyor o zaman; dinleyicileri memnun etmenin hazzını aklıma yazıp, kendimi geliştirmeye devam ederken bu hazzı motivasyonumda kullanabilirim sanırım :)))
Oluşlarla karşılaştığımızda da sonuçlar bizi memnun etmese de muhataplarımız memnun olabilir. Muhataplarımızın memnun oluşları, bize birşey katmaya da bilir. Ama kendini geliştirme süreci, bolca emek istediğine göre, bu emek sırasında motivasyon desteği fena olmaz herhalde.
Genellikle "o mu, bu mu?" dediğimiz için de, daha da verimli olabilecek üçüncü seçenekleri görmezden gelebiliyoruz.