Sizinle geçen haftaki seyahatimden bir anımı paylaşmak istiyorum.
Otobüsteyim şu an. Eskişehir’den İstanbul’a dönüyorum. Bir önceki seyahatimde Anadolu Turizm’i kullanmıştım. Kütahya’daki konuşmamdan dönüyordum. Mükemmel bir seminer sürecini mükemmel bir yolculukla tamamlamıştım.
Bugünse İsmail Ayaz’ın bir otobüsündeyim. Eski bir LED ekran, video belleği yok, sadece doğru düzgün çekmeyen birkaç televizyon kanalı var önümdeki ekranda. Telefonumu şarj etmem için gerekli USB portu da yok. Koltuklar sıkışık…
Anadolu nere, burası nere diye geçti aklımdan. Ama madem aklıma girdik, başka yerlerden bakalım mı bu yolculuğa?
En büyük rahatsızlıklarımdan biri, teknolojinin bizi asosyalleştirmesi diyebilirim. Öyle ki akıllı telefonlar kullana kullana aptallaşıyoruz hızla. Sevgilimizin numarasını bile aklımızda tutamıyoruz doğru düzgün.
Vaktiyle yaptığım seyahatlerde birçok dost, bir çok proje ortağı edinmiştim, birkaç da flörtüm olmuştu.
Oysa artık koltuklarımızda, önümüzdeki teknoloji bizi meşgul ediyor. Hemen yanıbaşımızdaki insanla konuşmuyoruz. Hatta bir “iyi yolculuklar” bile dilemiyoruz. Doğru düzgün selam verildiğini bile nadir görüyorum. Allah’ın selamı ya! Ben dilediğimde o yolcu duyamıyor, belki o da bana söylemiştir, ben duymamışımdır.
Oysa bu seyahatimde, bunlardan mahrumdum.
Tv ve film imkanı kısıtlı olunca (evimde tv ya hiç açılmaz ya da nadiren, gürültü yapsın diye açarım), kulaklığı hiç başıma iliştirmedim. Yine de USB portuna bakınırken, ufak bir sohbet başladı yanımdaki kişiyle.
Üstelik de kaç zamandır arzuladığım bir sohbet oldu. Bir yeni yazıda bu sohbete zaten değineceğim ama şu an sadece teknoloji mahrumiyetinin hazzını yaşamak istiyorum.
Ufak bir itiraf ister misiniz, kardeşimle uzun bir zaman önceydi, elektrikler kesilmişti ve 2 gün gelmemişti. 2 gün yatmıştık.
Öğrenci evindeyken hep bir odada oluyorduk. Zaman içinde hepimizin kendine ait bilgisayarı oldukça odalara dağılmaya başlamıştık…
Annemle facebook gönderilerimiz üzerinden haberleşiyoruz bazen. Ben nerede seminer veriyorum, o nerede kimlerle buluşmuş, internet üzerinden öğreniyoruz.
Kız arkadaşım rahatsız oluyor sık sık mail ve mesaj almamdan. Dolayısıyla da bazen tartışabiliyorduk.
Onun baskılarıyla biraz özgürleştim diyebilirim ve artık eskisi kadar telefonumla meşgul değilim artık.
Darısı diğerlerinin başına…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumunuzla blogu zenginleştirdiğiniz için teşekkürler :)))